Να ’μαστε λοιπόν και πάλι εδώ.

«Στη σκιά των Βράχων» που κάθε καλοκαίρι ανασαίνουν και που φέτος θα πάρουν μια ανάσα βαθιά. Φέτος κλείνουν σαράντα χρόνια από την ίδρυση του Θεάτρου Άττις και, αν πιστέψουμε αυτό που είπε ο Μπρεχτ: «Αμαρτία είναι οτιδήποτε καινούργιο, απρόσμενο, δυνατό», τότε το φετινό μας φεστιβάλ είναι αφιερωμένο σ’ έναν πολύ αμαρτωλό άνθρωπο του θεάτρου, τον ιδρυτή του Άττις:

Τον Θεόδωρο Τερζόπουλο.

Πάντα «καινούργιος, απρόσμενος, δυνατός», ο Θεόδωρος Τερζόπουλος δεν μας «χάιδεψε» ποτέ. Ποτέ δεν θέλησε να μας διασκεδάσει. Τίναξε την έννοια της «παράστασης» στον αέρα και έχτισε πάνω της ιεροτελεστία. Και είναι πάντα εδώ, να μας θυμίζει πως το θέατρο δεν είναι διαφυγή, αλλά μετωπική σύγκρουση με το «μέσα» μας. Και η σκηνή, ένα πεδίο μάχης.

Ζούμε σε έναν κόσμο που μας θέλει, υπάκουους, αμέτοχους, βολεμένους, κουρασμένους, φοβισμένους. Ο φόβος να νιώσουμε, να διαφωνήσουμε, να διεκδικήσουμε, να εκτεθούμε. Αυτό είναι το σκηνικό της δυστοπίας που μας έχει ήδη καταπιεί.  

Αφιέρωμα λοιπόν και με την μορφή του κατεπείγοντος. Αφιέρωμα στην πιο αγέρωχη, σωματική, ανυπάκουη μορφή της Τέχνης. Δεν τον τιμούμε μόνο. Τον αφουγκραζόμαστε, τον κουβαλάμε… τον «συνεχίζουμε».

Και δεν είναι τυχαίο που αυτό γίνεται εδώ, σ’ αυτό το φεστιβάλ που χρόνια τώρα κρατάει ψηλά τον Πολιτισμό. Η Τέχνη δεν αλλάζει τον κόσμο, αλλάζει εμάς. Αλλάζει την πορεία μας, προς την αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτήν της παραίτησης, της αδιαφορίας, της μη συναίσθησης.

Θέλουμε και φέτος να βαδίσουμε μαζί σας αυτόν τον δρόμο με την ίδια ορμή, που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια συμπόρευσης. Γιατί αν κάτι πρέπει να μείνει όρθιο, μέσα στον θόρυβο του κόσμου, είναι η αδιαπραγμάτευτη απόφαση να μην χάσουμε την ελπίδα.

Τασία Σαρρίδου.