Η Ηλέκτρα του Ευριπίδη είναι ένα πρωτοποριακό και αμφιλεγόμενο έργο, γέννημα μιας εποχής όπου όλες οι βεβαιότητες έχουν γίνει αβεβαιότητες.

Ο ποιητής δεν διστάζει να παρουσιάσει επί σκηνής τη δική του εκδοχή του μύθου, με τους ήρωές του σε έναν κόσμο ρεαλιστικής καθημερινότητας να θέτουν επιτακτικά ζητήματα πάνω στις έννοιες της εκδίκησης, της δικαιοσύνης, της ηθικής σύγκρουσης, του πάθους. Μια noir εκδοχή του μύθου, μια τραγωδία εκδίκησης αλλά ταυτόχρονα ένα έργο βαθιά, συγκλονιστικά ανθρώπινο. 

Όταν η Ηλέκτρα παρουσιάζεται το 413 π.Χ. η Αθήνα είναι κλονισμένη από τον μακρόχρονο Πόλεμο· σε λίγους μήνες θα έρθει και η οδυνηρή και ταπεινωτική ήττα στη Σικελική Εκστρατεία. Η Ηλέκτρα του Ευριπίδη, πρόδρομος των μεγάλων κειμένων του ελισαβετιανού θεάτρου και απαρχή του ψυχολογικού θεάτρου, βρίσκεται σε ένα επισφαλές σημείο σύγκλισης: εκεί που θεοί και άνθρωποι πρέπει να αναθεωρήσουν τον κόσμο τους σε μια εποχή αμφιβολίας και απομυθοποίησης. 

Η Ηλέκτρα ζει στο περιθώριο της πόλης και της ζωής, σε έναν ταπεινωτικό γάμο που της επέβαλαν. Ο Ορέστης, επικηρυγμένος από το Παλάτι, έρχεται για να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του και τα δεινά του ίδιου και της αδελφής του, οδηγημένος από τον χρησμό του Απόλλωνα. Τα δύο αδέλφια βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους για να αποκαταστήσουν την τάξη και να αποδώσουν, όπως πιστεύουν, δικαιοσύνη. Η σκοτεινή προσμονή της εκδίκησης και το χρέος που οδηγεί στη μητροκτονία θα γεννήσουν τη φρίκη και όχι τη λύτρωση. 

Για πρώτη φορά στον Ευριπίδη, ο φόνος διερευνάται σε σχέση με τις ψυχολογικές του συνέπειες. Η αναμέτρηση με το παράδοξο της ύπαρξης, τα θυελλώδη συναισθήματα, η ανατομία του ψυχισμού των ηρώων και τα καίρια και διαχρονικά διλήμματα καθιστούν την Ηλέκτρα έργο μοναδικά ανατρεπτικό και σύγχρονο.