Από τη μία πλευρά το γεωμετρικά αυστηρό χτίσμα της σχολής με τους δύσκαμπτους κανονισμούς, την πειθαρχία και την καταπιεστική ατμόσφαιρα υπακοής. Από την άλλη πλευρά, ένα εξοχικό τοπίο μέσα στην έκστασή του, με τη βλάστησή σε πλήρη άνθηση και τον ζωηρό του μικρόκοσμο από έντομα και πουλιά σε διαρκή κίνηση. Κι ανάμεσά τους μια τάξη μαθητριών που ασφυκτιούν πίσω από τα σφιχτά, μακριά κοστούμια που τους έχει επιβληθεί να φορούν, καταμεσής ενός ζεστού μεσημεριού. Μια χούφτα κοριτσιών μέσα στον πυρετό της νιότης και της θηλυκότητάς τους, των πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων, με τα κάτασπρα φορέματά τους να δηλώνουν κάτι από την αθωότητά τους, την ακόμη ανέγγιχτη παρθενία τους. Τρία από τα κορίτσια αυτά απομακρύνονται για έναν περίπατο. Δεν θα γυρίσουν ποτέ.

 

Προσεγγίζοντας την ιστορία του μέσα από μια ποιητική ματιά που αποδυναμώνει κάθε ορθολογική προσέγγιση, ο Αυστραλός σκηνοθέτης του «Truman Show» βουλιάζει τον θεατή σε μια ονειρική αφήγηση, ζητώντας του να αντιμετωπίσει το φιλμ σε ένα καθαρά αλληγορικό επίπεδο. Μόνο εκεί, το συμβάν της εξαφάνισης των κοριτσιών παύει να αποτελεί ένα ανεπίλυτο μυστικό και γίνεται ένα θαυμαστό μυστήριο: πάνω στα αόρατα και απροσπέλαστα στη λογική περάσματα που σμίγουν τον άνθρωπο με την αιώνια και σοφή Φύση του. Το «Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων» παραμένει μια από τις πιο δημοφιλείς και καταξιωμένες ταινίες στα χρονικά του αυστραλέζικου κινηματογράφου.