Ο Γιώργος, ο σκηνοθέτης, ο λογοτέχνης, ο ιστορικός, ο σκηνογράφος, ο φωτογράφος, ο φωτιστής, ο δάσκαλος, ο φίλος, ο άνθρωπος. O Γιώργος, που είχε το θέατρο μέσα του, είναι πλέον δίπλα μας μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Είναι δίπλα μας μέσα από τα βιβλία του, τις παραστάσεις του και όλους όσους δίδαξε. Ο Γιώργος που όλη του η ζωή ήταν: δίνω χωρίς να υπολογίζω, δίνω στο θέατρο, δίνω, δίνω, δίνω…
 

Ο Γιώργος, το ίδιο το Ανοιχτό Θέατρο, ο άνθρωπος για τον οποίο η ζωή και το θέατρο ήταν ένα, έφυγε σιωπηλά και υπερήφανα, χωρίς να σκηνοθετήσει καμία παράσταση τα τελευταία χρόνια. Όχι γιατί δεν ήθελε ή δεν μπορούσε, αλλά γιατί οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα δεν έχουν μνήμη κι έτσι, οι λαμπερές προσωπικότητες εύκολα βρίσκονται πεταμένες σε έναν κάδο που λέγεται περιθώριο. Δημοσία δαπάνη θα έπρεπε να γίνει η κηδεία του – αν έχουν κάποιο νόημα οι κηδείες – σε αυτή τη χώρα όπου τα θέατρα γίνονται σούπερ μάρκετ ή τράπεζες.