Και τί να πει κανείς για τον Γιώργο Μιχαηλίδη; Τον επαναστάτη,  αυτόν  τον Μπολιβάρ του ελληνικού θεάτρου, με μόρφωση σε όλα τα επίπεδα, όραμα και ταγμένος στο θέατρο. Ακάματος από νέος, ξεκίνησε να φτιάχνει και να ξαναφτιάχνει θεατρικές ομάδες, σε συγκυρίες δύσκολες. Χάρισε στο θέατρό μας πλειάδες ταγμένους εργάτες, που θήτευσαν κοντά του. Οι παραστάσεις του ήταν κάθε φορά και μια καινούργια έκπληξη. Πάντα πιστός στα οράματά του και τα πιστεύω του. Βαθιά πολιτικός, χωρίς μπροσούρες και πολιτικολογίες. Ανέβασε διάφορα έργα ως προς το περιεχόμενο, αλλά πάντα δοκιμάζοντας επαναστατικές φόρμες στη σκηνική τους παρουσίαση.

 

Τον ήξερα πριν να τον γνωρίσω. Θυμάμαι την άνοιξη που μας έφερε, εν μέσω δικτατορίας την Όπερα της πεντάρας με τα παιδιά – τότε – του Ελευθέρου Θεάτρου. Τον θυμάμαι να κρατά από το χέρι τον γιο του τον Αντωνάκη, 2-3 ετών, να τον κάνει βόλτες εκεί στη γειτονιά μας στην Κυψέλη. Το 1994, αρκετά ώριμη εγώ ηθοποιός πια, βρέθηκα κοντά του στο Ανοιχτό Θέατρο στου Γκύζη. Από την πρώτη στιγμή, μου έδωσε χώρο και – πώς να το πω; – είχαμε μια επαφή, μια επικοινωνία, αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμό, που έτσι κι αλλιώς ήταν το κυρίαρχο πνεύμα συνεργασίας στο χώρο, στην πρόβα, παντού. Ο Γιώργος, ήταν ένας άνθρωπος έντιμος, σοφός, ανεξάρτητος και παρ’ όλα αυτά υπεύθυνος. Μεγάλωσε  τρία  παιδιά άξια να φέρουν το όνομά του, το καθένα στον τομέα του. Εγώ μπορώ να πω δυο κουβέντες παραπάνω, για την Ντίνα – νεαρή ηθοποιός το 1994-1995, τώρα την καμαρώνω ώριμη και καλοδουλεμένη – έργο των χειρών του.

Η συνεργασία μας ήταν πλήρης σε όλα τα επίπεδα. Ό,τι έζησα, εκεί, θεατρικά, κατοικεί στη μνήμη μου και την καρδιά μου. Γιώργο, δε θα σε ξεχάσω.

                                                                                                                                       

                                                                                                                 Ειρήνη Χατζηκωνσταντή