Το 1984 μετά την τεράστια επιτυχία του σήριαλ Η κάθοδος, ο Μιχαηλίδης ανέβηκε στο ΚΘΒΕ να σκηνοθετήσει τις Ικέτιδες. Κάθε βράδυ μετά την πρόβα του με έπαιρνε τηλέφωνο – υπεραστικό, τότε δεν είχαμε κινητά – και μου διάβαζε το Οικογενειακό χρονικό, ένα καινούργιο σήριαλ που ετοίμαζε με θέμα την Ορέστεια, το οποίο θα εκτυλισσόταν στην περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων. Εγώ θα έπαιζα τον Ορέστη. Μου το ’χε τάξει. Άραγε τί να ’γιναν αυτά τα σενάρια; Δέκα χρόνια μετά μου έδωσε τον Ορέστη στη θρυλική πλέον Ορέστεια του Ανοιχτού Θεάτρου.
 

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης, ο δικός μου Γιώργος, είναι ο πνευματικός πατέρας μου στο μαγικό χώρο του θεάτρου και παρότι η σχέση μας – ως γνήσια πατερναλιστική – πέρασε από σαράντα κύματα, όπως όλες οι σχέσεις πατέρα-γιου, τον θαύμασα, τον αγάπησα, τον μίσησα, τον ένοιωσα, τον συγχώρεσα και του είμαι ειλικρινά ευγνώμων για τον Άγγελο, τον Κλαύδιο, τον Αλμαβίβα, τον Σοράντζο, τον Ορέστη και τόσους άλλους… Κάθε φορά τον σκέφτομαι με βαθιά συγκίνηση γιατί κοντά του έμαθα ότι είμαστε:

«απ’ των ονείρων την ύλη… τη μικρή

ζωή μας, ύπνος την περιζώνει».

                            Η Τρικυμία, Σαίξπηρ

 

                                     Ζαχαρίας Ρόχας