Είχε πολλές άλλες ιδιότητες, πιο σημαντικές απ’ αυτήν, σπουδαίος σκηνοθέτης – που έχει ήδη περάσει στην ιστορία του θεάτρου μας – και, κατά τη γνώμη μου, ακόμα σπουδαιότερος συγγραφέας. Όμως αυτό που τον έχει χαράξει ανεξίτηλα στη δική μου μνήμη και καρδιά ήταν εκείνα τα χρόνια της Σχολής του Εθνικού του 1991, που ήταν δάσκαλος μας της υποκριτικής και κάτι παραπάνω: πνευματικός πατέρας και μέντοράς μας.
 

Στο δεύτερο έτος, δουλέψαμε το Πολύ κακό για τίποτα και την επόμενη χρονιά είχαμε την τύχη να κάνουμε μαζί του την Ορέστεια, με το τρίτο έτος να κάνει τους ρόλους και τα άλλα δύο Χορό. Και με συνεργασία πολύτιμη του Διονύση Φωτόπουλου στην όψη. Ένα πρώτο σκίτσο της Ορέστειας που παρουσιάστηκε στο Ανοιχτό Θέατρο.

Μαζί του φτιάχναμε παραστάσεις ολόκληρες και νοιώθαμε περήφανοι και ξεχωριστοί ανάμεσα στους άλλους μαθητές, που δεν είχαν την τύχη να τον έχουν.
 

Μας καλούσε στο σπίτι του και μας μιλούσε, μας δίδασκε για θέατρο, ζωγραφική, για τη γραφή. Μας πήγαινε σε μουσεία, μας άνοιγε τα μάτια και την ψυχή σε έναν ολόκληρο κόσμο, τον κόσμο της Τέχνης. Μαζί του ένοιωσα πραγματικά πως το να σπουδάζεις ηθοποιός σημαίνει πως αφιερώνεσαι ολοκληρωτικά σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από το θέατρο.

Eίμασταν τόσο νέοι κι εκείνος μας άνοιγε το μυαλό και την ψυχή σε όλα τα σημαντικά, σε κάθε τι που η ηλικία μας θα είχε τη φυσική τάση να αφήσει απαρατήρητο. Κάθε αίσθημα και κάθε χρώμα. Κάθε κατάσταση της «ανθρώπινης περιπέτειας», όπως την έλεγε.
 

Μας έδωσε μια ματιά στον κόσμο, μας έμαθε να βλέπουμε.
 

Ακόμα βλέπω με τα μάτια του.

 

 

                                                                                                                Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης