Ήτανε φθινόπωρο του 1971. Μια ομάδα πολύ νέων παιδιών, με τον Γιώργο Μιχαηλίδη αρχηγό – γιατί τότε το θέατρο ήταν ενός ανδρός αρχή, αν ποτέ έπαψε να είναι – ξεκινήσαμε μέσα στη δικτατορία το Ανοιχτό Θέατρο, ως συνέχεια του Θεάτρου της Νέας Ιωνίας, το οποίο ο Γιώργος είχε εγκαταλείψει χρόνια πριν. Βρήκαμε ένα γκαράζ στην οδό Κεφαλληνίας, εκεί όπου τώρα στεγάζεται το θέατρο της Μπέτυς Αρβανίτη. Μπήκε μια μπουλντόζα κι έπειτα, με προσωπική εργασία όλων μας, διαμορφώθηκε το γκαράζ σε θέατρο. Στη διάρκεια αυτών των εργασιών κάναμε πρόβες, μέσα στα μπετά, τις λάσπες και με κρύο το χειμώνα, Τα οράματα του Μπύχνερ, μια ελαφρά διασκευή του Βόϋτσεκ, η οποία ήταν μια πολύ σημαντική παράσταση και είχε κάτι να πει, μιας και εκτυλισσόταν μέσα σε στρατόπεδο την περίοδο της δικτατορίας.

Ο Γιώργος μπορούσε να εμπνεύσει τρομακτική πίστη και τρομακτικό ενθουσιασμό σε όλους εμάς, τόσο πολύ που το νοσταλγώ καμιά φορά, γιατί τώρα πια δεν πιστεύουμε σε τίποτα. Εκείνη η εποχή ήταν το «τότε που πιστεύαμε», πιστεύαμε ότι το θέατρό μας ήταν μια επαναστατική πράξη, μια πράξη αντίστασης ενάντια στη δικτατορία, γιατί όλα τα έργα, παρά τη λογοκρισία, είχαν ένα πολιτικό μήνυμα.

Επίσης, εκείνον τον καιρό βγάζαμε, ιδίοις εξόδοις, το περιοδικό Ανοιχτό Θέατρο-Επιθεώρηση πολιτικού θεάτρου. Ο συγχωρεμένος ο Νίκος ο Μπαλής, από τους στυλοβάτες του θεάτρου, βοηθός του Γιώργου και πολύ καλός ηθοποιός, το δακτυλογραφούσε νύχτες ολόκληρες.
 

Περνούσαμε σχεδόν όλη την ημέρα στο θέατρο. Κάναμε όλοι τα πάντα. Εγώ ήμουν στο ταμείο, το ηλεκτρολογείο, το μαγνητόφωνο, έκανα διανομή του περιοδικού. Πέρα από κάποιους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι μας βοηθούσανε στις δυσκολίες, τα κάναμε, πραγματικά, όλα μόνοι μας γιατί πιστεύαμε σε αυτό που κάναμε. Μετά τον Βόϋτσεκ ανέβηκε η μεγάλη εμπορική επιτυχία, Ο κυριακάτικος περίπατος, ακολούθησε Η κομέντια του Γιώργου Σκούρτη, Οι μπουλουκτσήδες του Στρατή Καρρά, Η δίκη των εξ του ίδιου του Γιώργου, Οι ιστορίες από το δάσος της Βιέννης του Έντεν φον Χόρβατ. Η τελευταία παράσταση ήταν, νομίζω, Η μάχη της Αθήνας και πάλι του Γιώργου, η οποία δόθηκε στο Θέατρο Πορεία.
 

Από κει και πέρα ο Γιώργος δούλεψε στο ελεύθερο θέατρο και σε κρατικά, έπειτα ίδρυσε το επόμενο Ανοιχτό στου Γκύζη.

 

                                                                                                                                Αλεξάνδρα Παντελάκη