Τα πιο πολλά τα διδαχτήκαμε από τους καλλιτέχνες. Από εκείνους τους «δασκάλους» που μας έμαθαν τί σημαίνει αγάπη για την τέχνη, δέσμευση, καλλιτεχνικό ήθος, ανάστημα, λόγος, νόημα σε ότι κάνουν.

Από το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’80, προσπαθήσαμε να τους έχουμε δίπλα μας, να παρουσιάσουμε τη δουλειά τους, να υπερασπιστούμε τον ιδιαίτερο και μαγικό τους κόσμο. Ανάμεσά τους, η Άννα Συνοδινού.

Το 1997,  τιμήσαμε την Άννα Συνοδινού, δίνοντας στο μικρό μας θέατρο το όνομά της. Θέλαμε να μας θυμίζει για πάντα αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα της τέχνης με το σπάνιο μέταλλο φωνής, με την ισχυρή θέληση και το πείσμα, με την ακαταπόνητη συνέπεια και το ήθος στο σανίδι και στη ζωή.

Η Άννα Συνοδινού οραματίστηκε και ίδρυσε το θέατρο του Λυκαβηττού (1965), του πρώτου «θεάτρου βράχων» πάνω στα ερείπια ενός παλιού λατομείου. Σκεφτόταν ότι εκεί,  θα ήταν το ιδανικό σημείο για να παρουσιαστούν τα σπουδαία έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας στο αθηναϊκό κοινό. Αργότερα, στις αρχές του ’80,  ιδρύσαμε και εμείς το δικό μας θέατρο βράχων, εδώ στη γειτονιά μας.

Φέτος τιμούμε την Άννα Συνοδινού, αφιερώνοντας  στη μνήμη της το πρόγραμμά μας, καθώς η Άννα Συνοδινού έφυγε πριν εκπνεύσει ο Ιανουάριος που πέρασε.

Αυτή τη χρονιά αντιμετωπίσαμε δυσκολίες στο σχεδιασμό του προγράμματος. Μας θλίβει η διαπίστωση πως το Φεστιβάλ μας αποκλείστηκε από μια μεγάλη μερίδα διοργανωτών συναυλιών. Είμαστε σίγουροι, πως αυτό δεν ακτινογραφεί τη σχέση των καλλιτεχνών με το θέατρο βράχων και το Φεστιβάλ μας. Γι’ αυτό και δεν σκεφτήκαμε ούτε για μια στιγμή να παραιτηθούμε από την προσπάθεια. Ολοκληρώσαμε το πρόγραμμά μας, χωρίς να διαπραγματευτούμε την ταυτότητα του Φεστιβάλ. Προσπαθούμε να αντιληφθούμε την πολυπλοκότητα της σημερινής ζωής και τις δυσκολίες της. Όμως ξέρουμε καλά πως κάθε βήμα, είναι και μια μικρή υπέρβαση, μια μικρή νίκη, στη σημερινή συγκυρία. Για αυτό η παρουσία σας, μας εμπνέει και μας κάνει πιο δυνατούς. Για αυτό θα συνεχίσουμε μαζί με όλους τους καλλιτέχνες που αγαπάμε και που μας τιμούν με τη γλώσσα της τέχνης τους.

Δεν εθελοτυφλούμε απέναντι στις εξελίξεις που διαμορφώνουν το τοπίο της καθημερινότητας. Δεν μπορούμε να μην αγκαλιάσουμε με τη σκέψη μας τους πρόσφυγες, που άφησαν πίσω τους τα σπίτια τους, αναζητώντας ένα στοιχειώδες μέλλον και ζουν στη δίνη των λιμανιών της ακατάπαυστης αγωνίας.

Το Φεστιβάλ μας και η συνέχειά του είναι μια πράξη πολιτική. Δεν υποκρίνεται την κανονικότητα σε έναν μη κανονικό κόσμο. Προσκαλεί και προκαλεί τη δημιουργικότητα σε έναν ρόλο αντίστασης και αντίστιξης στο δεδομένο, το καταστροφικό, το ανούσιο. Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο κανόνας της τέχνης σήμερα…

 

ΙΟΥΝΙΟΣ 2016

Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ

ΤΑΣΙΑ ΣΑΡΡΙΔΟΥ